کد مطلب:150259 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:138
نه انزوا، نه چاپلوسی
عموما اگر در جنگی، دشمن ما را شكست بدهد، ما یا صوفی گری و انزوا پیشه می كنیم، یا چاپلوسی دشمن را شروع می نماییم. ولی در كربلا هیچ كدام از این ها نیست، نه آنچنان شكست است كه دیگر حرف نزنند. و نه آنچنان كه التماس كنند، اینها از معجزات كربلا است. یك زن در برابر یزید در حال اسارت ایستاده است و می گوید تو شكست خوردی. این قدرت سخن گفتن در پشتوانه خود یك حكمت اساسی و عمیق می خواهد.
«تو پسر زیاد را به كمك خود می خوانی و او از تو یاری می خواهد و تو و پیروانت در كنار میزان عدل خدا جمع می شوید، آن روز خواهی دانست بهترین توشه سفر كه معاویه برای تو آماده كرده است این بود كه فرزند رسول خدا را كشتی. به خدا من جز از خدا نمی ترسم و جز به او شكایت نمی كنم. هر كار می خواهی بكن، هر نیرنگی كه داری به كار ببر! هر دشمنی كه داری
نشان بده! به خدا این لكه ننگ كه بر دامن تو نشسته است هرگز سترده نخواهد شد.
سپاس خدا را كه كار سادات جوانان بهشت را به سعادت پایان داد، بهشت را برای آنان واجب ساخت. از خدا می خواهم مقام آنان را فراتر ببرد و رحمت خود را بر آنان بیشتر گرداند چه، او كاردانی تواناست.»
(پایان خطبه حضرت زینب علیهاالسلام)
چنین گفتاری از جگری داغدار و سرشار از ایمان و تقوی سرازیر می شود. معلوم است كه سخت ترین دلها فرومی شكند و همه ی تصمیماتی كه كار به این جا كشانده است متزلزل می كند. حتی اگر آن تصمیم گیرنده مرد فاجر و قسی القلبی مانند یزید باشد. چرا كه كربلا فرهنگی نیست كه برای رقیب خود قدرتی باقی بگذارد. یزید در مقابل این همه تزلزلی كه پیدا كرد گفت: خدا بكشد پسر مرجانه را، من راضی به كشتن حسین نبودم.
تو با این همه هیبت كه در اسیران كربلا می بینی به قدرت حكمت حسینی آگاه شو، كه حركتی است بی شكست، چرا كه در این حكمت و نهضت كشته شدگانند كه فرمان می رانند و قاتلانند كه در زیر بار كارهای ننگین خود قد خم كرده اند، و در واقع اینها در روح و روان اسیران كربلا اسیر افتاده اند. اینجا یزید است كه اسیر دست زینب است و نه تنها شهر شام برای حضور او تنگ شده، كه كاخ او دیگر تحمل او را ندارد، حتی از خود بیزار است. معلوم نیست به حیله یا به واقع، ولی بالاخره گفت: «حاضر بودم یكی از فرزندانم كشته شود و حسین كشته نشود.» این جمله یعنی شكست یزید، و یعنی شكست ناپذیری نهضت كربلا. و هر كس به اندازه ای كه به نهضت و حكمت حسین علیه السلام نزدیك شود از پوچی می رهد و در همه جبهه ها، بی شكست خواهد بود.
سلام بر حسین علیه السلام و بر یاران او كه خوب فهمیدند چه كاری را به عهده
گرفته اند و راستی كار پربركتی بود كار حسین و یارانش، چه آنها كه با او كشته شدند، و چه آنها كه در قافله اسیران ادامه دهنده كار عاشورائیان بودند.
و السلام
«تو پسر زیاد را به كمك خود می خوانی و او از تو یاری می خواهد و تو و پیروانت در كنار میزان عدل خدا جمع می شوید، آن روز خواهی دانست بهترین توشه سفر كه معاویه برای تو آماده كرده است این بود كه فرزند رسول خدا را كشتی. به خدا من جز از خدا نمی ترسم و جز به او شكایت نمی كنم. هر كار می خواهی بكن، هر نیرنگی كه داری به كار ببر! هر دشمنی كه داری
نشان بده! به خدا این لكه ننگ كه بر دامن تو نشسته است هرگز سترده نخواهد شد.
سپاس خدا را كه كار سادات جوانان بهشت را به سعادت پایان داد، بهشت را برای آنان واجب ساخت. از خدا می خواهم مقام آنان را فراتر ببرد و رحمت خود را بر آنان بیشتر گرداند چه، او كاردانی تواناست.»
(پایان خطبه حضرت زینب علیهاالسلام)
چنین گفتاری از جگری داغدار و سرشار از ایمان و تقوی سرازیر می شود. معلوم است كه سخت ترین دلها فرومی شكند و همه ی تصمیماتی كه كار به این جا كشانده است متزلزل می كند. حتی اگر آن تصمیم گیرنده مرد فاجر و قسی القلبی مانند یزید باشد. چرا كه كربلا فرهنگی نیست كه برای رقیب خود قدرتی باقی بگذارد. یزید در مقابل این همه تزلزلی كه پیدا كرد گفت: خدا بكشد پسر مرجانه را، من راضی به كشتن حسین نبودم.
تو با این همه هیبت كه در اسیران كربلا می بینی به قدرت حكمت حسینی آگاه شو، كه حركتی است بی شكست، چرا كه در این حكمت و نهضت كشته شدگانند كه فرمان می رانند و قاتلانند كه در زیر بار كارهای ننگین خود قد خم كرده اند، و در واقع اینها در روح و روان اسیران كربلا اسیر افتاده اند. اینجا یزید است كه اسیر دست زینب است و نه تنها شهر شام برای حضور او تنگ شده، كه كاخ او دیگر تحمل او را ندارد، حتی از خود بیزار است. معلوم نیست به حیله یا به واقع، ولی بالاخره گفت: «حاضر بودم یكی از فرزندانم كشته شود و حسین كشته نشود.» این جمله یعنی شكست یزید، و یعنی شكست ناپذیری نهضت كربلا. و هر كس به اندازه ای كه به نهضت و حكمت حسین علیه السلام نزدیك شود از پوچی می رهد و در همه جبهه ها، بی شكست خواهد بود.
سلام بر حسین علیه السلام و بر یاران او كه خوب فهمیدند چه كاری را به عهده
گرفته اند و راستی كار پربركتی بود كار حسین و یارانش، چه آنها كه با او كشته شدند، و چه آنها كه در قافله اسیران ادامه دهنده كار عاشورائیان بودند.
و السلام